Het Europees Parlement praat dinsdag 18 juni voor de laatste keer over het akkoord over het toekomstige visserijbeleid van de EU. Naar verwachting wordt dat aangenomen waarna het beleid tot 2024 is vastgesteld. Tijd voor een overzicht.
Het beproefde recept voor een dergelijk akkoord is helder: fris overhemd mee in de koffer, extra flesje deodorant en vervolgens vergaderen, vergaderen en nog eens vergaderen. Net zolang tot er een akkoord is. Het belangrijkste discussiepunt blijkt de aanlandplicht.
Op dit moment moet gevangen vis namelijk weer terug in zee worden gegooid als er geen quotum voor is. Maar een groot gedeelte van de teruggegooide vis gaat dood. De aanlandplicht gaat daarom uit van het tegenovergestelde: alle gevangen vis moet aan land worden gebracht. Jonge vis zal dan bijvoorbeeld tot vismeel moeten worden verwerkt. Zodoende wordt er uiteindelijk minder vis uit zee gehaald. De controle op naleving, vindt plaats via camera’s op de boten.
Gebiedssluitingen voor visserij
Gedurende de gesprekken is er ook een nieuw wetsartikel over het instellen van visserijherstelgebieden overeengekomen. In deze gebieden gaat niet of minder gevist worden, zodat jonge vis kan opgroeien. Lidstaten dienen geschikte gebieden aan te wijzen, maar de Commissie mag uiteindelijk ook op uitvoering aansturen.
Uit de “bouwsteen voedselweb” van het Programma naar een Rijke Waddenzee blijkt dat de visserij in de Noordzee een belangrijke sleutel is voor het herstel van visbestanden in de Waddenzee. De verregaande hervorming van het Europees Visserijbeleid zorgt er mogelijk voor dat dit herstel inderdaad gaat plaatsvinden. Volgens wetenschappers is het overeengekomen pakket in staat om de overbeviste visbestanden weer te laten herstellen.
